خدمات فراموش نشدنی فلمینگ

او در عین حال چهار سال از عمر خود را در یک اداره ی کشتیرانی سپری کرد، تا اینکه وارد مدرسه پزشکی سنت ماری دانشگاه لندن شد. در سال 1906 و با نمرات خیره کننده ای آزمونهای دانشگاه را پشت سر گذاشت و به این ترتیب مقدمات ادامه تحقیقات وی در مدرسه پزشکی سنت ماری و این بار تحت نظر "سر آلمروت رایت" از پیشگامان درمان واکسیناسیونی فراهم شد. 

در سال 1908 و با بالاترین نمرات مدرک کارشناسی ارشد خود را کسب کرد تا اینکه جنگ جهانی اول شروع شد. در طول جنگ نیز در بخش پزشکی خدمات زیادی به کشور خود و نیروهای متحد آن کرد.وی پس از جنگ و تا سال 1944 به تدریج به بالاترین سطوح تدریس در دانشگاه دست یافت تا نامش در دنیا زبانزد شود. فلمینگ در دوره های نخست کار در دنیای پزشکی به شدت به فعالیت باکتری های طبیعی و گندزداها علاقمند شده بود. او هنگام جنگ جهانی این امکان را به دست آورد تا به مطالعات خود در این خصوص ادامه دهد.

طی این تحقیقات بود که توانست در سال 1922 ماده ای را کشف کند که آن را لیسوزیم نامید. لیسوزیم آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود دارد و در عین حال به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگر چه برخی از میکروبها را از بین می برد ولی در برابر میکروبهای ناشی که به بدن انسان آسیب می رساند، بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود. اما در سال 1928 فلمینگ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. یکی از ظروف حاوی کشف باکتری موسوم به استافیلوکوک در معرض هوا قرارگرفت که در نتیجه، برخی قسمتهای آن از کپک پوشیده شد.

وی متوجه شد ماده ای که کپک تولید می کند، پادزهر باکتری استافیلوکوک است. وی توانست نشان دهد که این ماده از رشد بسیری از  انواع باکتری های مضر برای انسان جلوگیری میکند.فلمینگ این ماده را پنی سیلین نامید. ای دانشمند برجسته در سال 1915 با سارا ماریون ایرلندی ازدواج کرد، اما او در سال 1949 درگذشت. فلمینگ بار دیگر در سال 1953 و این بار با یکی از همکارانش در مدرسه ی پزشکی سنت ماری ازدواج کرد. سرانجام این باکتری شناس شهیر و برنده جایزه ی نوبل در 11 مارس 1955 از دنیا رفت. با این حال بر همگان روشن است که علم پزشکی با نامهایی چون فلمینگ زنده است.